Van Mammoth Lakes naar Las vegas via Death Valley en de Sierra Nevada

Zoals gisteren gemeld, hebben we hier boven op de berg lekker gegeten, flesje wijn soldaat gemaakt en op tijd onder de wol gegaan. Wat heet wol, het was bloedheet op onze kamer. Gelukkig kon de raam open, zat er een hor voor en koelde het flink af. Toch niet heel lekker geslapen, Jacqueline ook niet, bed was ook niet alles. Maar goed, om 6.00 uur waren we eruit en om 6.30 uur waren we aan het rijden. De berg af en dan direct de 395 op, via vele wild west dorpjes uiteindelijk op de 190 uitgekomen en die ons recht naar het hart van Death Valley zou gaan brengen. Gelukkig was de weg in zijn geheel 4 banen breed en zat er bijna niemand op, zeker niet op het eerste stuk rond die tijd. De afdaling naar de valei was op zich al een prachtige rit en de hele rit op de 395 die ons langs de Sierra Nevada bracht was fantastisch om te rijden. Doordat we de Tioga pas hebben kunnen rijden is een stuk van onze route dat als alternatief was gepland als de pas dicht zou zijn, komen te vervallen. Het grote bomen bos hebben we dus aan ons voorbij moeten laten gaan. Nadat we onderweg nog een cappuccino hadden gescoord bij een Mac, draaien we na een uurtje de richting van Death Valley in en per direct veranderde het landschap en werd het desolaat. Ruw, onheilspellend, stoffig, levenloos en heet.... prachtig om te zien, wat een contradictie met de vorige dagen. Wij zijn aan het rijden, komen bij een soort van Canyon aan en stoppen om een paar foto's te maken. We zien een pad naar boven lopen en in de verte iets wat lijkt op een meer. We maken aanstalten om naar boven te gaan lopen horen we een hoop lawaai en zien we tot onze stomme verbazing een Straaljager op ons afkomen die in die Canyon duikt en daar net zoals de piloten in de film Independence Day gewoon op zijn zijkant doorheen vliegt en aan het einde van de kloof een prachtige draai maakt . We zijn overrompelt door zoveel geweld en snelheid, weten niet wat ons overkomt!. Wij lopen dus die berg op en daar zitten 2 Amerikanen met camera's te wachten op de volgende jager. Ze vertellen ons dat dit een plek is waar de Amerikaanse gevechtsvliegtuigen  graag oefenen. Spectaculair ! Wij wachten en jawel hoor daar kwam er weer eentje,Jacqueline heeft hem kunnen vangen op de foto en ik heb hem kunnen filmen. Wat een spektakel onze dag is nu al goed. na een tijdje besluiten we verder te gaan en onze tocht te vervolgen door de woestijn. Via de 190 worden we gebracht naar Salt Creek , Furnace Creek, Zabriskie point ( fantastisch) zo mooi. Het badwater Basin wat het laagste punt is van het zuidelijk halfrond, in de zomer staat dit helemaal droog maar in de winter staat er soms een dun laagje water dat niet echt lekker ruikt. Uiteindelijk via Death Valley Junction de Nevada Dessert in richting Las Vegas. Buiten is het inmiddels tegen de 40 graden celcius geworden en besluiten we onze lunch maar in de auto op te eten !! Wat was die woestijnrit lang, heet en ook weer behoorlijk bergachtig en dus vermoeiend. Rond de klok van 14.00 naderen we las Vegas, komen in een verkeerschaos terecht vanwege werkzaamheden en mijn navigatie mevrouw weet het even niet meer. Uiteindelijk toch gelukt en zitten we inmiddels in Tropicana op het zuidelijke gedeelte van de strip. Morgen ga ik jullie niets melden, neem een dagje vrij, maar zal daarna verslag doen van ons verblijf hier en de volgende dagen. Het woestijn verslag wou ik jullie echter niet onthouden.