Alotau Papoea-Nieuw-Guinea

Gisterennamiddag stak er plotseling een stevige wind op die ons langzaam maar zeker verdreef van onze stek op dek 15, daar hebben we de de dag doorgebracht in de schaduw simpelweg omdat het te heet was in de zon. Uiteraard bespraken we de mogelijkheden op Alotau nadat ik wat onderzoek op google had gedaan. Er was daar niet al te veel te doen , tenminste daar zag het erg naar uit. Wij dus vandaag zowaar een beetje op tijd naar bed en in de ochtend om een uurtje of 8 eruit, ontbijtje gescoord en net op tijd op dek om te zien dat Alotau zowaar een pier heeft waar we aan gaan leggen. De eerste gasten lopen al snel de plank af op weg naar de rimboe. Wij komen Jan en Loes tegen en drinken een bakje koffie samen. Ondertussen horen we gezang, getrommel en geschreeuw en zien we waneer we gaan kijken de “inboorlingen” ons verwelkomen met zang en dans. Wij besluiten ook van boord te gaan, komen bij de dansende groepen terecht die op dat moment de kapitein verwelkomen. Die mag vervolgens over de rode loper samen met zijn eerste man en wordt op een troon gezet, vervolgens gooit hij 150 Euro in de pot en zijn eerste man ook nog eens 100 Euro. Als dit het havengeld is dan heeft MSC hier een koopje de komende dagen. Nadat we de plaatjes hebben geschoten gaan we op jacht naar een taxi die ons uiteindelijk voor 75 USD 3 uurtje rond zal gaan rijden. Wij spreken Ruud die net terug komt van zijn wandeling en die verteld ons dat er geen bal te doen is.  Wij hebben die taxi echter en alhoewel er een man was die dacht dat die taxi voor hem was, wij instapten en wegreden en die man dus erg boos was waren we toch maar weer mooi op pad. Vincent was zijn naam en hij zou ons wel eens even wat laten zien. We reden dus het dorp in langs een marktje met allemaal handwerkspulletjes en daarna langs de vismarkt en het busstation het dorp uit. Onderweg terugzwaaiend naar iedereen die ons welkom heette. We gingen eerst op pad naar een palmolie plantage van enorme afmetingen, allemaal eigendom van 1 man, een Australiër die er wel voor heeft gezorgd dat 6000 mensen hier een baan in hebben. Dat er over de hele wereld tegen dit soort plantages wordt gedemonstreerd, hebben zie hier geen boodschap aan. 6000 banen dat is het criterium. Nadat we dit hadden gezien gingen we naar een uitzichtpunt waar het een komen en gaan was van busjes en auto’s inclusief het busje van mevrouw Pellegrini die hier zoals jullie weten ook aan boord is en twee suites heeft gescoord. Vervolgens gingen we de andere kant uit van het dorp en stopten we om een foto op een mooie plek te maken, daar kwam Paul naar buiten lopen die daar woonde en hij kwam kennis maken met ons en nodigde ons uit op zijn land vertellend over fruit en noten bomen, walnoten wel te verstaan die zijn land opsierden met hun enorme verschijning. Zijn echtgenote kwam ook nog even kijken .Paul was en is mechanieker en repareerde auto’s, kijkende naar de toestand van de vehikels op zijn erf, zou ik mijn auto er niet naar toe brengen. Onderweg ook nog even gestopt bij een RK kerk die propvol was omdat het zondag is en de lucht werd gevuld met prachtig gezang wat ik niet beter kan omschrijven want om het te begrijpen moet je erbij zijn geweest, mooi dus. Jan en Loes weer onder de indruk van het wegennet want we werden geconfronteerd met bruggen die herbouwd werden en ook met bruggen die er al een tijdje niet meer waren en we gwoon door rivierbeddingen heen moesten rijden. Ook zagen we de keuken op het erf van Paul net zoals een “wasmachine” onderweg bij een rivier. Een van de “trekpleisters” hier is een gedenkplaats voor de Amerikanen en Japanners die hier in de 2e wereldoorlog heel wat levens hebben verspild ivm de strategische lokatie van deze plek. We mochten ook nog even naar een geschilderd machinegeweer kijken uit die tijd als we dat wilden maar dan moesten we wel 5 dollar de man lappen en dat hebben we niet gedaan. Onderweg het vliegveld gezien want dat hebben ze hier ook net zoals een ziekenhuis waar je niet ziek gevonden wilt worden.Rond een uurtje of 12, twee uur nadat we hier waren vertrokken komen we weer aan bij ons schip. We rekenen af, ik geef hem 60 dollar, wat een goede deal is, we hadden tenslotte 75 afgesproken voor 3 uur dus dan is dit prima alhoewel Vincent het er niet helemaal mee eens schijn te zijn  We maken dat we aan boord komen want we hebben dorst en honger, eten gezellig wat en dan duiken we in het zwembad om af te koelen, kan ik mijn verhaal gaan schrijven en gaan uploaden. Morgen  weer een etappe hier in Papoea Nieuw Guinea en dus ook weer een ander verhaal.