Van Eagles Nest Klein Aus Vista na De Hoodia Dessert Lodge

Van Eagles Nest, Klein Aus Vista naar de Hoodia Dessert Lodge 

Gisterenavond hebben wij de zonsondergang op onze prachtige stek gemist. Dit kwam door het super trage gedrag van de mensen bij de receptie waardoor we pas laat naar onze hut konden rijden. Een paar andere gasten door Jacqueline ff duidelijk gemaakt dat ze meteen alles mee naar boven moesten nemen want het was echt een tering eind rijden en in het donker bloedlink alhoewel er tot laat in de avond nog gasten naar boven kwamen. We kregen zelfs buren ! Toen wij aankwamen als eerste de BBQ in de fik gezet, allemaal hard hout dus dat duurde ff. Ondertussen lekker wijntje, schaaltje met snack ( kaasje, olijfje, toastje en worstje) en dat allemaal in de bush op de rand van de Namib. Wat een feest! Ondertussen donker geworden en ze hadden ons gewaarschuwd voor de Baboons, slimme en brutale apen, niets buiten laten liggen etc etc. Het was echter bloedheet en we besloten gewoon buiten te gaan zitten, geen Baboon gezien. De BBQ, was ook een verrassings pakket. Achteraf dachten we dat alles ingepakt was in allufolie voor de hygienne! Het was de bedoeling om dat allemaal op de BBQ te leggen als pakketjes. Lang verhaal kort, de lamskoteletjes of wat ervoor door moet gaan was geen succes, de kudu steak prima, braaiworstje ok, de kip ( speciaal voor Jacqueline) was van soepkip kaliber, gortdroog en hartstikke taai)groentenpakketje uiteindelijk ok, salade prima! Als verrassing brood als tosties errug lekker. Wat een verhaal he? Wij dus buiten blijven zitten, Skibo onder de prachtige sterrenhemel van Namibie. Borrel en rond de klok van 22.00 uur naar bed. Hartstikke warm nog, alleen plafondventilator. Pffff.

Vanochtend eruit, naar het prima ontbijt en afrekenen! Jacqueline deed dat en met een stalen gezicht accepteerde ze dat men vergat de BBQ in rekening te brengen.

Wij dus op pad, klaar voor de komende bijna 400 km op gravelwegen richting Sossusvlei. Wou eerst nog ff tanken in Aus, maar Jacqueline zei: halfweg komen we nog een tankstation tegen. Gelukkig bleek dat ook zo te zijn, anders was het krap geworden. Wij dus na goed 150 km het plaatsje Heimerighausen in gereden, reed het tankstationnetje voorbij, draai om, ga achter een andere tankende toerist staan te wachten. Ben aan de beurt, stap uit en zie dat mijn linkerachterband helemaal plat is! De man van het tankstation ziet dit ook en zegt meteen dat er geen personeel voorhanden is! Dus zelf doen, auto onder boompje gezet en aan de gang. Achter mij tankte ook nog een jonge gast, dachten dat ie gewoon door zou rijden, kwam toch even kijken maar verdween toch halverwege! Wat een oetl.... dus zelf verwisseld, uurtje gewerkt, zijknat, smerig maar mocht me wel even wassen daar gelukkig! 

Wij weer op pad, nog 250 km te gaan zonder reserveband, de helft echt kloteweg, ik heb zitten vloeken op die rotweg en Jacqueline heeft niets gezegd! Trots! 

Na die spannende rit, moesten we volgens TT nog een stukje rechtdoor, zien we ineens een bord Hoodia voorbij komen. Ik op de rem en gedraaid, de pad in en daar stond een Hoodia auto die ons meteen volgde.

Bij aankomst op dit prachtige resort werd de deur van onze auto opengetrokken voordat we het wisten en meteen een heerlijk koel drankje naar binnen. Toen we vertelden van onze platte band meteen contact gezocht met Europe Car, maandagmorgen kan ik hier bij Sestriem een nieuwe band ophalen. Morgen hele dag op pad, om 5.30 uur ontbijt, zonsopkomst bij de duinen, lunch in bush en wandeling door Sestriem Canyon om 15.30 weer terug.

Dadelijk dineren hier, allemaal vlees/ wild! Vroegen echter of er alergieen waren of iets anders dan vlees gewenst? Jacqueline natuurlijk ja!! En krijgt zalm en kingcrab in het midden van de woestijn, ook nog gelukt om met de kids te facetimen en whatsapp bellen. Geen gekke dag voor een verjaardag toch? Gaan we een neut oppakken, foto’s komen later en oh ja, het is hier onbeschoft mooi met een weldadige ontvangst en faciliteiten. Zoals gezegd, foto’s komen later....

Proost, op mijn verjaardag.