We zijn vertrokken

Voordat we ook maar aan vertrekken mochten gaan denken, kwam de MSC cruises weer met een aanvullende inscheping eis. We moesten een negatieve PCR RT test kunnen overleggen tijdens het inschepen. Zo niet dan dus niet aan boord. Een overigens krankzinnige eis, simpelweg vanwege het feit dat we vervolgens morgen in Genua gewoon van boord mogen en zonder verdere controles weer aan boord kunnen gaan.

Welke malloot verzint nu zoiets ? Compleet nutteloos en totale geldverspilling. Maar goed, zonder test geen cruise dus toch maar weer uitgevoerd en vervolgens in spanning weer afgewacht… stel je toch eens voor. Gelukkig kwam om 21:15 gisterenavond de verlossende boodschap. Hebben we de laatste restanten uit de koelkast en vriezer naar binnen gesnacked en er voor gezorgd dat er geen aangebroken flessen wijn over zijn gebleven.

Was toch weer bijna half twaalf toen we voorlopig voor de laatste keer ons bedje opzochten in de Abcoudestraat hebben tot een uur of 3 geslapen en daarna onrustig tot pakweg 5:15 uur en er toen maar uit gegaan.

Jules brengt ons weer weg naar Schiphol en om 6.00 uur vertrokken we met 4 maanden bagage richting Schiphol. Het regent pijpenstelen maar zonder enig probleem staan we om 7:15 uur bij de vertrekhallen. Ik pak een kar om die bult bagage op te stapelen, we nemen afscheid van Jules en lopen de vertrekhal 2 binnen richting BC inchecken KLM. Ik heb dankzij onze Thailand reis van dit jaar net voldoende miles weten te pakken om voor het 10e jaar Platinum status te krijgen van de KLM. Dat betekend dat ik nu Platinum for life heb en me dus niet meer hoef te kwalificeren. Levenslang bij BC inchecken, gratis extra bagage en gratis lounge toegang… toch maar mooi meegenomen.

Wij komen aan bij de Incheckbalie en zijn in no time aan de beurt, bagage ingecheckt en we lopen richting priority safety check en krijgen daar te horen dat ik dat wel mag maar Jacqueline niet. Nieuwe regel ivm drukte vertellen ze ons daar. Ik zeg dat het een idiote regel is en vervolgens sturen ze mij terug naar de check-inn met de boodschap dat “ze” het daar in 3 minuten kunnen regelen. Ik dus terug, maar nee hoor dat kunnen ze niet en mogen ze niet. Ik stel dus de vraag of ze het normaal vinden dat ik via de ene ingang mag en mijn echtgenote dus niet.

Kijken me een beetje schaapachtig aan en zeggen, het is niet druk nu dus als u nu via normaal gaat is het zo gepiept. Onder protest en mopperent lopen we door, gaan inderdaad snel door het poortje en bovengekomen zie ik een bordje priority en loop daar op af. De jongeman daar zegt u mag wel maar uw vrouw niet maar is toch zo goed ons allebei door te laten en verteld me ondertussen dat het de schuld van de KLM is, die betaald Schiphol wel voor mijn snelle passage maar niet voor die van Jacqueline. Maakt meteen duidelijk hoe de verhoudingen liggen op onze luchthaven en hoe geweldig ze hun best doen om van een van de beste luchthavens ooit een zootje te maken. Enfin we zijn dus zo binnen, lopen naar de KLM lounge waar Jacqueline wel mee naar binnen mag en zitten aan een lekker ontbijtje en de onmisbare kop koffie.

We hebben ons geïnstalleerd en krijgen net de melding dat onze vlucht met 30 minuten is vertraagd. Uiteindelijk zijn we de lucht ingegaan met een dikke 45 minuten vertraging. We hadden stoelen geboekt bij de nooduitgang en zaten dus lekker ruim, zeker toen de stewardess ons kwam melden dat er naast ons niemand kwam zitten en wij vervolgens het hele rijtje voor ons zelf hadden ofwel gewoon BC vlogen in deze Cityhopper naar Rome. Toe we eenmaal in de lucht hingen kwam de purser informeren hoe het met ons ging. Toen ze naar de reden vroeg van onze vlucht en haar vertelden dat we dus eigenlijk op een soort van 50 jaar verlate huwelijksreis gingen stond ze even later bij ons met een flesje champagne en 2 glazen met de groeten van de KLM. Leuke geste dus. Enfin de vlucht verliep prima en wij landen dus op Rome airport wat nog bijna een uur rijden ligt van het vliegveld en ook de haven waar we naar toe moeten ligt  op een uurtje rijden. We worden opgevangen door een paar dames van MSC Cruises die ons van een lijst afstreepten en ons vertelden dat we nog een half uurtje zouden moeten wachten  op wat andere passagiers. Dat werd uiteindelijk een uurtje maar toen kon het gezelschap merendeels bestaande uit wat op leeftijd zijnde Duitsers schuifelend naar de bus die ons naar de haven bracht waar zowel de Poesia als de Magnifica ( zusterschip) lag te wachten.

In de bus maakten we kennis met een Nederlands stel, Kristen en Tim, hadden al verschillende keren met MSC gevaren en heel tevreden. Al keuvelend arriveerden we in de haven en de cruiseterminal en toen brak dus echte de pleuris uit.

Ik wist wel dat we voor verschillende landen Visa moesten hebben, maar ik had gedacht, tijd zat, doe ik wel aan boord met ons vet betaalde internet pakket  Helaas was dat niet zo, toen wij al onze paperassen hadden laten zien zoals inschepingspapieren, de befaamde negatieve PCR testen en nog wat meer goedbedoelde rotzooi kwam de vraag of we ESTA ( USA), Visa- Australië en visa Nieuw Zeeland hadden ? Toen wij ontkennend antwoorden vertelden ze ons doodleuk dat het schip dan zonder ons zou wegvaren. Na even een beetje verbaasd hebben te staan kijken begaven we ons naar de andere kant van de terminal want daar zouden ze dit wel even regelen. nou daar bleken nog een stuk of 20 passagiers te staan die dreigden te worden achtergelaten inclusief onze nieuwe kennissen Tim en Kristen die het ook niet helemaal voor elkaar hadden. Hoe dat allemaal zo gekomen is laat ik even in het midden, had in ieder geval beter moeten worden gecommuniceerd, we hebben Disma op de hoogte gebracht, boetekleed, excuses maar daar heb je geen zak aan. Wat echter nog onbeschofter was is de manier waar ze hier met mensen om denken te moeten gaan die een bedrag hebben neergeteld waar je een aardige auto van kunt kopen en dan doodleuk zeggen dat je er niet op komt. Er liepen daar een paar alleraardigste Amerikaanse dames rond die al van 10.00 die ochtend daar stonden, niets te drinken en of te eten en nog erger ook geen oplossing. Geen verantwoordelijkheid nemen en afschuiven was het credo.

Jacqueline die altijd redelijk rustig is ging compleet uit haar plaat en ging op verantwoordelijke jacht en vond die ook. Het was binnen 10 minuten geregeld, we konden aan boord, moesten echter wel beloven dat we voordat we in Bridgetown zouden arriveren de boel geregeld zouden hebben en anders alsnog van boord zouden moeten. Toen dat voor ons was geregeld kon men niet anders dan dit ook voor de andere passagiers doen. Wij dus aan boord, na veel vijven en zessen ook onze bagage aan boord en in de hut, de boel uitpakken en een plekje geven wat niet meevalt voor 4 maanden. Daarna zijn we gaan dineren en kwamen Tim en Kristen bij ons aan tafel zitten. Na het diner met wifi aan  de slag wat een twee drie ook niet lukte. Uiteindelijk zijn we helemaal kapot naar bed gegaan, hebben redelijk geslapen en zijn na het ontbijt vanochtend aan de slag gegaan met de Verschillende Visa. Inmiddels is  ESTA voor de USA al geregeld, ook Australië is al goedgekeurd en alles papieren voor Nieuw Zeeland zijn ook in orde. Het was inmiddels lekker weer geworden en ik zit Mijn eerste verslag buiten op het dek te schrijven. we zijn dus vanmiddag Genua in geweest, de thuishaven van MSC Cruises. Het is hier nog vakantie want zowel in de stad als op het schip is het nog hartstikke druk met jonge kinderen die nog niet naar school hoeven. Genua de stad aan de Liturgische zee met zo rond de 600.000 inwoners is met de haven de grootste havenstad van Italië en na Marseille de tweede haven van de Middellandse Zee. Reeds in de tijd van de Romeinen was dit een belangrijke havenplaats. Ook is hier in 1451 de beroemde ontdekkingsreiziger Christoffel Columbus geboren.

Zoals vele Italiaanse steden barst het hier van de smalle steegjes met ontelbare kleine cafeetjes, bakkerijen en slagerijen. Op de nog aanwezige kerstmarkt kraampjes met de meest heerlijke water uit de mond trekkende hammen ,worsten en heerlijk geurende rijpe kazen.

De foto’s vertellen een beetje hoe Genua eruit ziet, het waren 48 drukke uren van Tilburg naar het tijdstip van net even na 4 uur vanmiddag.

We kunnen gelukkig gaan ontspannen en verder op weg door Europa en dan naar de over kant. Er zijn nog wel een paar dingetje te vertellen maar dat komt de komende dagen wel. Voor nu ben ik er even klaar mee.